Dit portret dat ik in 2000 van Liesbeth List maakte, is nog steeds een van mijn persoonlijke favoriete portretten. De aanleiding van het portret was een simpele maar uitdagende opdracht in het 2e of 3e jaar van de Foto Academie Amsterdam: portretteer een bekende Nederlander. Ik hoefde niet lang na te denken. Via het assisteren van fotograaf Erik Buis had ik op dat moment reeds de nodige bekende mensen ontmoet, waarvan de ontmoeting met Liesbeth List op mij de meeste indruk had gemaakt. Dat lag voor een groot deel aan jeugdsentiment: mijn ouders draaiden vroeger altijd haar muziek en ik kon haar bekende liedjes dromen. Mijn favoriete nummer van Liesbeth List is zonder twijfel “Laat me niet alleen”, een vertaling van het prachtige lied van “Ne me quitte pas” van Jaques Brel.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik Liesbeth List vroeg of ik haar mocht portretteren. Ze wist nog wie ik was en antwoordde direct: ‘Ja dat vind ik goed, maar we moeten even een datum afwachten dat ik optreed, omdat ik dan in masker ben…’ We spraken twee weken later af voor haar show en ik snapte wat ze bedoelde. Liesbeth List ontving mij in haar kleedkamer en ik herkende haar bijna niet, zonder haar overbekende haar- en makeup stijl. Ze vertelde dat ze het zo heerlijk vond dat ze zonder deze Liesbeth List haar en makeup volkomen anoniem over straat kon lopen. De bekende Liesbeth List verschijnt alleen als dat gewenst is voor bijvoorbeeld een optreden. Terwijl ik een locatie zocht voor de foto en het licht opstelde, veranderde Liesbeth List in de kleedkamer in… Liesbeth List en een half uurtje later stond ze voor mijn camera. Ik schoot in midden formaat van de eerste twee rolletjes wist ik dat alle foto’s goed zouden zijn… goed maar saai. Zoals vele bekende mensen die vaak in de schijnwerpers staan, had Liesbeth List volgens mij een sterk ontwikkeld idee over hoe zij het beste in beeld zou staan en het eerste rolletje (van tien foto’s…) leverden dan ook precies de bekende Liesbeth List platen op. Tussen het verwisselen van de films waren we druk in gesprek. Ze vertelde dat ze zenuwachtig was voor het optreden. Na al die jaren was dat nooit verdwenen. Al pratende verdwenen de ‘poses’ en kon ik met mijn kleinbeeld camera deze foto van haar schieten in een moment van kwetsbaarheid.
Na de shoot ontwikkelde ik de Kodak Tri-X films met een +1 (of +2) push omdat ik graag toe wilde werken naar de bekende contrastrijke, korrelige stijl van Anton Corbijn. Vervolgens werkte ik een nacht door in de doka aan mijn beste print op barietpapier en op zilverprint en presenteerde trots de volgende dag het resultaat op school. Ik was blij met de 8 die ik van Han Sieveking kreeg voor deze foto, maar het viel in het niets bij de persoonlijke dankkaart die ik een week later van Liesbeth List zelf ontving voor de print die ze van mij had gekregen. Zelden ben ik zo blij geweest met een kaartje.
